Soms hoor ik het al in de eerste paar zinnen van een gesprek.
“Ik zit in deze situatie omdat…”
… mijn leidinggevende geen oog heeft voor wie ik ben.
… de organisatie tóch niet verandert.
… mijn thuissituatie te veel vraagt.
… de gemeente, de regels, de crisis, de markt…
En begrijp me goed: al die dingen zijn écht.
Ze zijn moeilijk. Soms pijnlijk.
Ze beïnvloeden je. Ze halen je uit balans.
Maar…
ze mogen niet de enige reden zijn waarom jij stilstaat.
📍 Wanneer geef jij weer richting aan jouw eigen koers?
Het is zó menselijk om te wijzen naar alles wat je overkomt.
Om te wachten tot iets buiten jou verandert.
Maar de waarheid is:
Wachten op de buitenwereld is wachten op toestemming.
En die heb je niet nodig.
Jij bent de enige die de eerste stap kan zetten.
Niet om het allemaal zelf op te lossen.
Maar om te zeggen:
“Ik ben geen toeschouwer. Ik ben eigenaar van mijn leven.”
🧭 Persoonlijk leiderschap begint niet met controle, maar met keuze
Het gaat er niet om dat je alles perfect moet doen.
Of dat je altijd weet wat de juiste richting is.
Persoonlijk leiderschap is:
✔ jezelf serieus nemen
✔ durven voelen wat níét meer werkt
✔ hulp vragen als je er niet uitkomt
✔ en een eerste stap zetten, ook als je het nog niet helemaal overziet
💬 Dus ik wil je deze vraag stellen:
Waar geef jij (onbewust) de regie weg?
En belangrijker:
Wat zou er gebeuren als jij jezelf weer toestemming geeft om te bewegen?
Misschien begint het met een gesprek.
Misschien met een besluit.
Misschien met een hele kleine “nee” of een onverwachte “ja”.
👉 Plan een vrijblijvend gesprek
Je hoeft het niet alleen te doen. Maar je mag wél weer kiezen om aan het roer te staan.
